Trzy lata temu, w styczniowe popołudnie 2020 roku, siedząc dokładnie przy tym samym stoliku wspólnie z Panem Andrzejem, wypowiedzieliśmy na głos do siebie pewne marzenie… wydawałoby się wtedy szczególnie banalne, prostackie wręcz… aby było normalnie, nie prowizorycznie.

Zegar to dziwny przedmiot. Odmierza coś, co właściwie jest dla nas irytujące, upływający, czy wręcz uciekający nam ciągle czas… coś, czego właściwie nie da się pochwycić, ani zatrzymać. Zawsze mamy go za mało, nie da się go cofnąć, jest metaforą naszego życia.

Czasem zastanawiam się, co sprawia, że niektóre słowa przepływają po nas, jak krople wody po kaczce, spływają swobodnie, czasem nawet niespecjalnie się zatrzymują, jakbyśmy byli zaimpregnowani, a może nie słyszeli ich i podświadomie pozwalali im spłynąć.

Chłodne jesienne powietrze zdecydowanie już zagościło w zaułkach miasta, skutecznie i oczywiście złośliwie rozprawiając się z coraz rzadziej rosnącymi włosami na mojej głowie. Niby mawia się, że na mądrej głowie one zwykle nie lubią rosnąć… ale też każdy podmuch czuć coraz wyraźniej… z roku na rok coraz bardziej.